Τον Ιούνιο του 2013, το Βρετανικό Μουσείο λάνσαρε ένα μεγάλο αφιέρωμα στην ομόφυλη επιθυμία, την ταυτότητα φύλου και τα θέματα των ΛΟΑΤ. Στο πλαίσιο αυτού του αφιερώματος, διοργανώθηκε μία σχετική διάλεξη, καθώς επίσης βγήκε ένας οδηγός με τίτλο «A Little Gay History», όπου παρουσιάζεται η πορεία της ομοφυλοφιλίας μέσα από την τέχνη, μέσα από τα κομμάτια της συλλογής του Μουσείου. Όταν διάβασα την είδηση τότε, είχα ενθουσιαστεί κι έσπευσα να αγοράσω τον οδηγό μέσω internet. Βρήκα την κίνηση του Μουσείου πρωτοποριακή, μα πρωτίστως, ιδιαιτέρως σημαντική.
Όταν παρέλαβα τον οδηγό και άρχισα να τον μελετώ με προσήλωση, οι υποθετικές συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες. Τι θα γινόταν εάν κάποιο μεγάλο μουσείο εδώ επιχειρούσε κάτι ανάλογο; Νομίζω πως κι εσείς γνωρίζετε την απάντηση. Απογοήτευση. Και όχι τόσο για την αντίδραση που θα προκαλούσε στους συντηρητικούς κύκλους της δημόσιας ζωής, όσο για αυτή που θα εκφραζόταν από την κοινωνία. Βλέπετε, η κοινωνία είναι εκείνη που δίνει τον ρυθμό σε ένα κράτος. Κανένα κόμμα και κανένας θεσμικός ρόλος δεν χαράζει μία γραμμή, εάν πρώτα δεν έχει την -έστω και σιωπηλή- συγκατάθεση από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Γι' αυτό, και όταν διάβασα χθες πως οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι κοίταζαν απλώς με απορία ή περιέργεια τα ομόφυλα ζευγάρια που φιλήθηκαν κατά την τελετή αγιασμού των υδάτων στον Πειραιά, κάπως αναθάρρησα. Διότι, αν υπολογίσουμε τη συντηρητική στροφή ενός μεγάλου μέρος των πολιτών τα τελευταία χρόνια, τότε θα περίμενε κανείς πως δεν θα είχε την αναμενόμενη αποδοχή αυτή η κίνηση. Μία κίνηση που απαντούσε με τον καλύτερο τρόπο στον Μητροπολίτη Πειραιώς, Σεραφείμ, και τα όσα έχει πει κατά καιρούς. Αγάπη απέναντι στη ρητορική μίσους.
Κι εδώ αρχίζουν τα μεγάλα ερωτήματα που αδυνατούμε να βρούμε απάντηση: Προσέβαλαν οι #PoustiRiot την ιερή τελετή με αυτή τους την πράξη; Γιατί πρέπει τα ομόφυλα ζευγάρια να μας «τρίβουν» στη μούρη την ομοφυλοφιλία τους (sic); Πότε επιτέλους θα σταματήσει η Εκκλησία να παρεμβαίνει σε τέτοια θέματα;
Δυστυχώς, χρειαζόμαστε δέκα ζωές για να καταφέρουμε να συμφωνήσουμε σε μία απάντηση για κάθε μία από τις παραπάνω ερωτήσεις. Κι αυτό, διότι μέχρι σήμερα συζητάμε για αυτά τα ζητήματα με γνώμονα την προσωπική ηθική κι αισθητική του καθενός. Κακώς. Δεν είναι ταινία που κρίνουμε αν μας αρέσει η σκηνοθεσία και το σενάριο. Ας αρχίσουμε όμως από τα στοιχειώδη και θα βρεθεί λύση. Για αρχή, ας εφαρμόσουμε την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με το Σύμφωνο Συμβίωσης. Και τότε θα δείτε πώς θα εξαλειφθούν μεμιάς οι δύο πρώτες ερωτήσεις. Όσο για την τρίτη, θα πρέπει να ζητούμε το εφικτό. Καμία θρησκεία και κανένας εκπρόσωπος της δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πιστεύω τους. Αυτό είναι σωστό, θεμιτό και σίγουρο. Δεν μπορείς να περιμένεις από τη Ορθόδοξη Εκκλησία να αγκαλιάσει τα ομόφυλα ζευγάρια, ενώ αντίκειται στο δόγμα και σε όσα πιστεύει. Δεν είναι άλλωστε κουτάβια να τα υιοθετήσει. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Όμως, περιμένεις -και θα έπρεπε να απαιτείς- να μην καταφέρεται εναντίον τους, να μην επεμβαίνει με απειλές αφορισμού σε υποθέσεις που αφορούν την πολιτεία και μόνο. Είναι τόσο απλό. Ή μήπως, όχι;
Η χώρα με τους Αμβρόσιους
Ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος αναφέρεται στους ομοφυλόφιλους και διανέμει αγάπη όπως το αντίδωρο στην εκκλησία: «αυτούς τους ξεφτυλισμένους, φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της φύσεως!»
Αν η Δικαιοσύνη επιδείκνυε ευαισθησία αντίστοιχη των αντανακλαστικών που εξεδήλωσε έναντι του Γερμανού καθηγητή Ρίχτερ, τώρα ο σεβασμιότατος θα ήταν τυλιγμένος σε ένα δικόγραφο, διωκόμενος βάσει του αντιρατσιστικού νόμου. Ανοησίες. Ο Αμβρόσιος θα συνεχίσει να απολαμβάνει θεσμικών και μισθολογικών προνομίων, όπως του χορηγούνται από το κράτος, με τη δαπάνη των φορολογουμένων, ακόμα και όσων δεν διατηρούν σεξουαλικό προσανατολισμό εγκεκριμένο από τον σεβασμιότατο.
Ο Αμβρόσιος μας προσβάλλει όλους. Και ακόμα περισσότερο αυθαδιάζει έναντι όσων κοινωνούν την αγάπη του χριστιανισμού. Εντάξει, αυτό δεν είναι απόλυτο. Άλλωστε εντός του χριστεπώνυμου πλήθους υπάρχουν πολλοί που συμφωνούν με την αηδιαστική γραφικότητα του Αμβρόσιου και άλλων ιεραρχών. Δικαίωμα τους. Όμως ο υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων δεν έχει δικαίωμα στη διακριτικότητα, δεν μπορεί να παραμένει σιωπηλός, ανεκτικός. Με την υπογραφή του, άλλωστε, εκταμιεύονται κονδύλια από τα οποία εισπράττει το μισθό του ο Μητροπολίτης. Και όσο, με νύχια και με δόντια, ζούμε σε ένα κοσμικό κράτος, ο Αμβρόσιος, ο Σεραφείμ, ο Άνθιμος, όλοι αυτοί οι σταρ του αναχρονισμού, θα είναι πρώτα δημόσιοι λειτουργοί, μισθοδοτούμενοι από τον κρατικό προϋπολογισμό που πληρώνουμε όλοι, straight και gay, χριστιανοί και άθεοι, μουσουλμάνοι και Εβραίοι. Αν πάρουν το στόμα από το μαστό της Πολιτείας, μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, απευθυνόμενοι σε αυτούς που τους συντηρούν.
Ο Φίλης, λοιπόν, δεν θα πάρει τον Αμβρόσιο από το αυτί ή τα γένια. Το πολύ, αν ερωτηθεί, να ψελλίσει κάτι στρογγυλεμένο. Αλλά τι να κάνει και ο Φίλης; Δεν διαβάσατε την αιτιολογική έκθεση για το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων; Στην πραγματικότητα είναι δικαιολογητική: τα πρόστιμα που αντιμετωπίζει η χώρα, η υιοθέτηση του συμφώνου από την Ευρώπη και η διαβεβαίωση πώς δεν απειλούνται τα ήθη, οι παραδόσεις και η οικογένεια. Λες και μετά θα πάει το υπουργικό συμβούλιο για εξομολόγηση ζητώντας άφεση αμαρτιών. Και όμως, για φανταστείτε, τα μεσαιωνικά αντισώματα ενεργοποιούνται απέναντι σε μία από τις ελάχιστες διοικητικές πράξεις που έχουν να κάνουν με την αγάπη. Την απλή, άδολη αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων. Διότι, μεταξύ μας, την αγάπη και τα βασικά γύρω από αυτήν επιβεβαιώνει το σύμφωνο. Αν είχε πρόβλεψη για ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές καλύψεις ίσως να σήκωνε περισσότερη κουβέντα -στην Ελλάδα ζούμε, ο πειρασμός της απάτης θα ήταν μεγάλος.
Που λέτε σε μία ευρωπαϊκή χώρα με αριστερή, προοδευτική διακυβέρνηση, ο πρωθυπουργός θα έκανε τις σχετικές ανακοινώσεις του πίνοντας τσάι με ένα gay ζευγάρι. Βέβαια η διακυβέρνηση δεν είναι προοδευτική και ο ευρωπαϊκός χαρακτήρας της χώρας παίρνει συχνά σκιές επάνω του. Ο πρωθυπουργός δεν θα τολμήσει να υπερασπιστεί με σθένος τη νομοθετική πρωτοβουλία που πήρε. Μεταξύ μας, γιατί να το κάνει και αυτός; Το χειροκρότημα θα σκεπαστεί από τη μουρμούρα. Στο δημόσιο λόγο ο Αμβρόσιος και ο Φαήλος συγκεντρώνουν την προτίμηση των καναλιών και την προσοχή του ακροατηρίου. Δεν μπορείς να αλλάξεις αυτή τη χώρα. Αν μπορείς, άλλαξε χώρα.
Γκέι Γάμος και Στρέιτ Μπούρδες
Εξαιτίας όσων ακολούθησαν το θάνατο του Μηνά Χατζησάββα ξαναθυμηθήκαμε εκείνη την ωραία φράση που εξηγεί γιατί ο όρος ομοφοβικός είναι εντελώς λανθασμένος: Γιατί κανείς από αυτούς που αποκαλούμε «ομοφοβικούς» δεν φωνάζει «βοήθεια» στη θέα ενός ομοφυλόφιλου και δεν πετιέται τρομαγμένος όταν ακούει κάποιο τραγούδι του Έλτον του Τζον. Οι δήθεν «ομοφοβικοί» δεν φοβούνται τους ομοφυλόφιλους. Είναι απλώς τόσο μαλάκες ώστε να νομίζουν πως η καύλα πρέπει να αστυνομεύεται και τόσο καθάρματα ώστε ευχαρίστως θα αναλάμβαναν την αστυνόμευση οι ίδιοι.
Από την άλλη, αν κανείς σκεφτεί πως αν δεν είσαι εντελώς τρελός, ο μοναδικός λόγος για τον οποίο μπορεί στ’ αλήθεια να ενοχληθείς από την καύλα κάποιου είναι το ότι δεν είσαι το αντικείμενό της, μπορεί όντως να έχουμε να κάνουμε με φόβο. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση ο φόβος έχει να κάνει με την προσωπική επιθυμία και έτσι ο όρος «ομοφοβικός» πάλι δεν μοιάζει αρκετά καλός και ίσως θα έπρεπε να αντικατασταθεί από τον όρο «εαυτοφοβικός».
Όπως και να έχει, εκτός από την ωραία φράση, θυμηθήκαμε και ένα σωρό ωραίες μπούρδες οι οποίες ακούγονται, ίδιες και απαράλλαχτες, κάθε φορά που το θέμα μιας συζήτησης είναι αυτοί οι παράξενοι γκέι και η ακατανόητη επιθυμία τους να ζουν όπως οι κανονικότατοι στρέιτ.
Η θρησκευτική μπούρδα
«Ο Θεός έκανε τον άντρα και τη γυναίκα, δεν έκανε την άντρα τη γυναίκα και τους γκέι»
Κάθε φράση που ξεκινάει με τις λέξεις «ο Θεός έκανε...» είναι προφανώς μια μπούρδα από μόνη της και το καλύτερο που μπορεί κάποιος να κάνει είναι να μην πει τίποτα, για τον ίδιο λόγο που καλύτερα είναι να μη βάζουμε τις φωνές σε ένα δρόμο επειδή έχει πολλές λακκούβες. Παρόλα αυτά, αν έχουμε όρεξη και κουράγιο, μπορούμε να απαντήσουμε πως ο Θεός δεν έκανε ούτε: τον τροχό, τα σπίτια, τα ρούχα, τα παπούτσια, τα ποτά, τα αναψυκτικά, τους δρόμους, τα αεροπλάνα, τα πλοία, τις βάρκες, τα μαχαίρια, τα πιρούνια, τα πιάτα, τους φούρνους, τς τοστιέρες, τις καφετιέρες, τα μπρίκια, τις κατσαρόλες, τα βιβλία, τις ταινίες, το ποδόσφαιρο και ό,τι άλλο μας κατεβεί στο μυαλό, μέχρι ο συνομιλητής μας να παραδεχτεί πως ο Θεός, μετά την έβδομη ημέρα που ξεκουράστηκε, το ’ριξε στην τεμπελιά και δεν έκανε και πάρα πολλά πράγματα και κανονικά θα έπρεπε να είχε απολυθεί από την υπεύθυνη θέση του παντοκράτορα. Ευτυχώς οι άνθρωποι εξελίχθηκαν χωρίς τη βοήθειά του, ξεπέρασαν αυτά που «δημιούργησε» και έτσι δεν ζούμε πια στις σπηλιές. Εκεί δηλαδή όπου πολλοί συνάνθρωποί μας εμφανώς ανήκουν, ακόμα και σήμερα.
Η επιστημονικοφανής μπούρδα
«Η ομοφυλοφιλία δεν είναι στη φύση μας»
Για αρχή, εκτός από πράσινη και βαρετή, κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι ορίζεται ως «φύση» κάθε φορά που κάποιος την επικαλείται. Είναι μια από αυτές τις ωραίες λέξεις πασπαρτού (αγάπη, ευτυχία, αξιοπρέπεια, οφσάιντ) που ο καθένας γεμίζει με όποιο νόημα ταιριάζει στις επιθυμίες του. Αν εξαιρέσω αυτή την –όχι και τόσο ασήμαντη– λεπτομέρεια, είναι μάλλον ασφαλές να πω πως οι άνθρωποι που ξεστομίζουν αυτή την μπούρδα δεν διαφέρουν πολύ από τους θεούσους της προηγούμενης. Και σίγουρα θα δυσκολευτούν πολύ να καταλάβουν πως αν σκεφτούμε τον άνθρωπο ως μέρος μιας κάποιας «φύσης» τότε ό,τι κάνει (ακόμα κι αυτά που σε κάποιους φαίνονται «αφύσικα») είναι και αυτά «φύση». Ίσως όμως μπορέσουν –χωρίς να στραμπουλήξουν τον εγκέφαλό τους– να καταλάβουν πως «στη φύση μας» δεν είναι ούτε... (ακολουθεί η, γνωστή από την πρώτη μπούρδα, ατελείωτη λίστα όλων όσα αποτελούν αυτό που ονομάζουμε Ανθρώπινο Πολιτισμό).
Η ανθρωποκεντρική μπούρδα
«Αν ήμασταν όλοι ομοφυλόφιλοι θα εξαφανίζονταν το ανθρώπινο είδος»
Μπούρδα υπερ-ατού που ξεστομίζεται από ανθρώπους που –για κάποιον περίεργο λόγο– δεν γνωρίζουν πως οι ομοφυλόφιλοι έχουν τη βιολογική δυνατότητα να κάνουν παιδιά. Το ότι, εξαιτίας της πνευματικής τους κατάστασης, οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ πιθανό να πιστεύουν ΚΑΙ ότι τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός κάνει την ένστασή τους ένα μεγάλο μυστήριο.
Η γιωργολιαγκίστικη μπούρδα
«Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους γκέι...»
Μια μπούρδα την οποία συνήθως ακολουθεί η λεξούλα «αλλά». Μια λεξούλα που προηγείται όλων των, πολλών, προβλημάτων που έχει ο συνάνθρωπος που την αμολάει με τους γκέι. Και χωρίς το «αλλά» όμως, η φράση αυτή βρομάει μπούρδα από μακριά, καθώς φανερώνει πως ο εν λόγω συνάνθρωπος αντιλαμβάνεται τους γκέι ως κάτι εντελώς ξεχωριστό από όλους τους υπόλοιπους «κανονικούς» ανθρώπους. Ας πούμε, ως κάποιου είδους αρρώστους με τους οποίους –χάρη στην καλή του την καρδιά– δεν έχει κανένα πρόβλημα. Και για να κάνω λίγο πιο σαφές αυτό που θέλω να πω για όποιον «δεν έχει πρόβλημα με τους γκέι»: φανταστείτε τι θα σκεφτόσασταν αν ακούγατε από κάποιον τη φράση «δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους άντρες που τους αρέσουν οι γυναίκες» ή τη φράση «δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους που είναι ανάμεσα στο 1,78 και το 1,84»......... Αυτό ακριβώς σκέφτομαι κι εγώ.
Η κοινό-της-Τατιάνας μπούρδα
«Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, ο γάμος είναι ένα μυστήριο ευλογημένο από τον Θεό»
Από μόνη της η φράση «ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα» φανερώνει πως το άι το κιου μιας κουβέντας έχει φτάσει πιο χαμηλά κι από το κέντρο βάρους του Αλέξη του Κούγια και πως το μόνο που απομένει για να αγγίξει το πάτωμα είναι μια συζήτηση στην οποία θα ακουστούν οι λέξεις «Ζήνα» και «Κουτσελίνη». Επίσης, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως αν η ευλογία του γάμου λειτουργούσε θα αγνοούσαμε τη λέξη «συζυγοκτόνος». Και πως το μόνο πραγματικό μυστήριο του γάμου είναι το ποιος μακιγιέρ με ειδίκευση στους κλόουν βάφει τις νύφες.
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω είναι άσχετα με το θέμα, καθώς ο γάμος για τον οποίο μιλάμε είναι ο πολιτικός. Ένας γάμος που ακόμα και για τους πιο στρέιτ συμπολίτες μας είναι εντελώς καταραμένος και αμαρτωλός. Εκτός αν η εκκλησία είναι έτοιμη να αναγνωρίσει πως και ο πολιτικός ο γάμος είναι ευλογημένος, οπότε η συζήτηση αλλάζει, ο Καμίνης αφήνει χίπστερ μούσι, φοράει μακριά μαύρα φορέματα και στολίζεται με χρυσά μενταγιόν. Μέχρι τότε, τα του Άνθιμου τω Άνθιμω και τα του Μπουτάρη τω Μπουτάρι ή κάπως έτσι.
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω είναι άσχετα με το θέμα, καθώς ο γάμος για τον οποίο μιλάμε είναι ο πολιτικός. Ένας γάμος που ακόμα και για τους πιο στρέιτ συμπολίτες μας είναι εντελώς καταραμένος και αμαρτωλός. Εκτός αν η εκκλησία είναι έτοιμη να αναγνωρίσει πως και ο πολιτικός ο γάμος είναι ευλογημένος, οπότε η συζήτηση αλλάζει, ο Καμίνης αφήνει χίπστερ μούσι, φοράει μακριά μαύρα φορέματα και στολίζεται με χρυσά μενταγιόν. Μέχρι τότε, τα του Άνθιμου τω Άνθιμω και τα του Μπουτάρη τω Μπουτάρι ή κάπως έτσι.
Η παιδοψυχολογική μπούρδα
«Δεν έχω πρόβλημα να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι αλλά δεν πρέπει να κάνουν ή να υιοθετούν ή να μεγαλώνουν παιδιά. Τα παιδιά για να μεγαλώσουν σωστά χρειάζονται και μπαμπά και μαμά».
Μια συνηθισμένη μπούρδα, την οποία αν στ’ αλήθεια πίστευαν όσοι την ξεστομίζουν θα έπρεπε να τη χρησιμοποιούν και όταν μιλούν για τις μονογονικές οικογένειες. Θέλω να πω πως αν το παιδί όντως κινδυνεύει μεγαλώνοντας χωρίς μαμά ή μπαμπά, πρέπει, το συντομότερο δυνατόν, τα παιδιά που μεγαλώνουν με ένα γονιό να τεθούν υπό την προστασία της πρόνοιας και από εκεί να δοθούν σε ετερόφυλα ζευγάρια. Έτσι θα μεγαλώσουν σωστά και θα γίνουν υγιείς και ισορροπημένοι άνθρωποι όπως ο Αδόλφος ο Χίτλερ ή ο Ιωσήφ ο Στάλιν ή ο Ηλίας ο Κασιδιάρης ή ο (η λίστα με ισορροπημένους ανθρώπους που μεγάλωσαν με μπαμπά και μαμά μπορεί να συνεχιστεί όσο τραβάει η όρεξή σας).
Η ανεκτική μπούρδα
«Ο καθένας πρέπει να είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του»
Όσοι κάπως ενοχλούνται κάθε φορά που διαπιστώνουν πως η Ελλάδα είναι το Ιράν της Ευρώπης (δηλαδή πολύ καλύτερο από το Ιράν της Ασίας, αλλά πολύ χειρότερο από την Ελλάδα της Ευρώπης) ξέρουν πως ο κάθε γκέι πρέπει να είναι ελεύθερος να κάνει οτιδήποτε κάνει και οπουδήποτε το κάνει και ο κάθε στρέιτ. Όλα τα άλλα είναι κουβέντες ανθρώπων πολύ χειρότερων από τον Φαήλο τον Κρανιδιώτη (αν υποτεθεί οτι αυτό είναι δυνατόν) καθώς ενώ ο τρόπος σκέψης τους είναι σχεδόν ο ίδιος, εκείνοι, ασκόπως, παριστάνουν πως είναι διαφορετικός.
Η γονεϊκή μπούρδα
«Τι θα πω στο παιδί μου αν με ρωτήσει;»
Δεν είμαι γονιός για να ξέρω. Αλλά κάποιος άλλος είναι και μπράβο του:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.