(Author: Kevin Ovenden, Morning Star, 18/4/2015)
The most important trial of fascist criminality since Nuremberg starts in Greece on Monday.
Arraigned before the specially constructed court in the grounds of the Korydallos prison, south of Athens, will be 69 members of the Greek neonazi party Golden Dawn, including all 17 of its MPs. The fascists managed to take third place in the general election in January.
Thousands of anti-fascist protesters are set to gather in the area — and more across Greece — on Monday morning in a united show of opposition to fascism, racism and the threat posed by authoritarian elements of the Greek state.
The municipal council in the area is closing all schools and workplaces on the day. The mayor and councillors will join a broad spectrum of MPs, trade unions, immigrant groups and civil society organisations under the umbrella of the anti-fascist movement to march and rally outside the opening of the proceedings.
The public sector union federation ADEDY has called a four-hour strike for the morning so that its members can take part.
Underscoring the sense of unity, the message from two widely covered media conferences this week — one by the KEERFA anti-fascist and anti-racist movement, the other by the powerful Communist Party of Greece (KKE) — was identical: Golden Dawn is a violent criminal organisation masquerading as a political party. The prosecution must be supported. Not a millimetre must be yielded to the fascists’ attempts to relegitimise themselves in Greek public life and present themselves as some kind of anti-Establishment outsiders.
The senior governing party Syriza will hold a public meeting on Tuesday along the same lines with the party’s chief whip Nikos Filis.
It is popular outrage at the fascists, which erupted in September 2013 following the murder of anti-racist rapper Pavlos Fyssas, which is driving the whole process.
While it is the state which has brought the prosecution, it did not do so of its own volition. Just months before Fyssas’s murder the public order minister of the then Antonis Samaras-led government threatened to sue veteran foreign correspondent of the Guardian Helena Smith because she reported how anti-capitalist protesters had been beaten in police cells by officers sympathetic to Golden Dawn.
The murder by Golden Dawn supporters of Pakistani retail worker Shehzad Luqman in January of that year brought thousands onto the streets of Athens, but inertia from a government whose chef de cabinet was in private discussions with the fascist parliamentary group about their inclusion in a possible realignment of political forces on the right.
It was the tens of thousands who took to the streets in September who forced an abrupt about face on the part of the government and the state prosecuting authorities.
Despite the welcome change in government this January, the forces of the radical left and of the anti-racist movement have not forgotten that lesson.
They have skilfully utilised Greek legal procedure so that lawyers of the left and of the movement representing the victims of the fascists’ crimes will be co-plaintiffs in the trial. They will be able to call witnesses, cross-examine and lead evidence. They are also entitled to full disclosure.
Already that means that they have accessed tens of thousands of pages of evidence. The legal intervention by anti-fascist forces is more than a belt and braces approach to avoid a recent botch job by state prosecutors which allowed leading Golden Dawn thug Ilias Kasidiaris to walk free from charges arising from his televised assault three years ago on two women MPs — Liana Kanelli of the Communist Party and Rena Dourou of Syriza.
For on trial also will be the elements within the Greek state and oligarchic employers who have for decades supported Golden Dawn and its predecessors, granting it a sense of virtual immunity.
The previous government carefully set the cut-off date for investigating the fascists’ crimes as 2008. But Golden Dawn has been around since 1986. Its origins lie in the paramilitary Greek right going all the way back through the years of the military dictatorship of 1967-74, the Western-backed war against the Communist Party and the left in the 1940s to the collaborators with the nazi occupation of Greece, which was more brutal than anywhere in Europe outside of Poland and the Soviet Union.
Bringing to the light of day the dark recesses of the Greek deep state is not, as the parliamentary right claim, some vengeful settling of scores from the distant past. (Though why there should be a political statute of limitation on fascist crimes is a question they should be made to answer.) It is a matter of contemporary self-defence.
In the second general election of May 2012 analysis of the polling stations where the police, army officers and similar state personnel vote revealed that possibly 50 percent of the Athenian police force voted for the fascists.
As the jaws of the European Union and troika creditors close in on the government in Athens — and as it vacillates in response — the right is looking to make a comeback. The trial of Golden Dawn and the mass movement which took to the streets to mark UN anti-racism day last month provides a barrier both to the resurgence of the fascists and to the mainstream right renewing its previous flirtation with them.
That leaves the right with a time-honoured authoritarian law and order push. Whether over prison reform, policing or moves to end the inhuman conditions facing many immigrants into Greece, the elected right is seeking collaborators within the deep state and among dubious elements on the government’s side to undermine liberal reforms and to build a front against the government from the right.
Liberal elements of the centre have disgracefully succumbed to this authoritarian push. The parties of the centre left — Pasok and To Potami — this week voted against a Bill liberalising Greece’s cruel prison system.
And some liberal voices have raised the canard that the prosecution of Golden Dawn is in some way a violation of free speech.
But the prosecution has nothing to do with what Golden Dawn thinks or writes. It has to do with its actions, with the crimes it has committed — including murder.
Three major criminal cases are themselves a core part of the wider proceedings. They are the murder of Pavlos Fyssas, the near fatal attack on a group of Egyptian fishermen in the Perama area of Piraeus, the port of Athens, and a similarly ferocious attack in the same area on Communist-organised trade unionists of the PAME inter-union front.
In addition to reaching verdicts on these three crimes, the court will hear evidence about others where there have already been convictions. The prosecution will then seek to show that all of these crimes, committed by Golden Dawn members, are not incidental to their perpetrators’ membership of the organisation, but in fact flow from it.
The gist of the fascists’ defence is that the organisation cannot be held responsible for the criminal activity of its members. But Golden Dawn (GD) is not a chess club, where it would be unreasonable to hold the secretary responsible for the driving offences of one of its players.
The anti-fascist case is that the actual organisation of GD, its core around which all the trappings of a political party are merely a carapace, is a hierarchical, violent gang with a command structure organised on the national-socialist fuehrerprinzip — ie strongman rule from top to bottom.
Under the impetus of the mass movement the media have already publicised pieces of evidence showing that taking an oath containing this and other nazi doctrine is a required part of becoming a GD member.
The primary function in any branch or higher organisation of GD — all the way up to the fuehrer Nikolaos Michalokiakos — is the organisation of “security battalions.” That comes first and has precedence over the treasurer, secretary, press officer and all the other roles which normal parties or trade unions regard as the central officer functions.
Security battalions was the name given to the mass collaborationist force under Hitler’s occupation of Greece which rounded up partisans, Jews and others to be murdered.
There has never been a proper reckoning of the Establishment’s complicity in those crimes, the atrocities of the civil war, the murder of socialists such as MP Grigoris Lambrakis in 1963 (subject of Costa Gavras’s film Z), the junta and the “strategy of tension” violence against the left in the 1970s.
It is in this enforced historical amnesia that Golden Dawn has been allowed for 25 years to burrow silently until the circumstances of economic collapse and complicit, authoritarian, institutionally racist Establishment politicians allowed it to grow out of despair.
Not as principals, but as secondary aiders and abetters, stand the EU and troika bureaucracies in the political scope of this trial.
For it was their contempt for democracy which forced the imposition of Greece’s first unelected prime minster since the junta back in 2012. The government of central banker Lucas Papademos included the far-right LAOS party.
One of its MPs — now a poster boy for the right-wing New Democracy — was Makis Voridis.
He is a veteran fascist who sharpened his axe, literally, in physical assaults on left-wing students in the 1980s and before that was a leader of the Free Pupils school students organisation of the far right which terrorised left-wing teachers and pupils.
This trial will last a year. The Greek anti-fascist movement and its lawyers deserve the support of the labour movement and of the left across Europe.
As we approach the 70th anniversary of VE Day, crisis-wracked Greece is a reminder that democracy, liberal values and halting fascist barbarism are all far too important to be left in the hands of the capitalist Establishment and the politicians who serve it.
(Kevin Ovenden is reporting from Athens thanks to the support of Philosophy Football. His book, Syriza — Escaping the Labyrinth, will be published by Pluto Press this September. To support the prosecution and anti-fascist movement in Greece go to www.jailgoldendawn.com).
Η ομοφοβία/τρανσφοβία στην ελληνική κοινωνία ενόψει της δίκης της Χρυσής Αυγής
Η στάση της LGBTQI+ κοινότητας σήμερα, απαρχή ενός νέου αγώνα
του Σπύρου Πετρίτη
Ένα από τα πιο αφανή –ή έστω τα λιγότερο συζητημένα- θέματα, στο περιθώριο της πολιτικής επικαιρότητας όσον αφορά στη Χρυσή Αυγή και τη δίκη των βουλευτών της, που επιτέλους δρομολογείται, είναι η ομοφοβία και η τρανσφοβία των ακροδεξιών συμπολιτών μας, όποια κι αν υπήρξε η προτίμησή τους σε σχέση με το πολιτικό κόμμα που επέλεξαν να ψηφίσουν στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση. Ωστόσο, τείνουμε, περιέργως πώς, να παραθεωρήσουμε το γεγονός πως η Χρυσή Αυγή εξακολουθεί να είναι το τρίτο σε έδρες κόμμα και στην παρούσα Βουλή! Τι σημαίνει για τον ελληνικό λαό, την παιδεία και τον πολιτισμό που του έχουν σερβίρει όλα αυτά τα χρόνια από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αυτό το σταθερό εκλογικό ποσοστό, η πολιτική δύναμη και απήχηση της Χρυσής Αυγής, ή ακόμη η σιωπή και ανοχή απέναντι στις εγκληματικές της πράξεις εκ μέρους μεγάλου μέρους των συμπολιτών μας, που δεν συμμερίζονται, στον ίδιο τουλάχιστον βαθμό, την ιδεολογία της;
Πώς μεταφράζεται στην ίδια την θεσμοθετημένη εκπαίδευση αλλά και στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου ο εκφασισμός της κοινωνίας, εξαιτίας του οποίου κατέστη απαραίτητη η όψιμη δικαστική αντιμετώπιση, όταν δεν θα έπρεπε καν να είχαμε φτάσει έως του σημείου να τη χρειαστούμε μέσα σε μια χώρα που έχει σε τέτοιο βαθμό αντιμετωπίσει τη ναζιστική βαρβαρότητα, στα Καλάβρυτα, την Καισαριανή, στα τρένα που φύγαν για τα κρεματόρια στο απώτερο παρελθόν, αλλά και στους δρόμους της Αθήνας –και όχι μόνο– τα τελευταία χρόνια, που συμπίπτουν με την κοινοβουλευτική παρουσία της φιλοναζιστικής αυτής συμμορίας; Και γιατί απουσιάζει τόσο πολύ από τον δημόσιο λόγο σχετικά με την επικείμενη δίκη το θέμα των επιθέσεων με θύματα από την LGBTQI+ κοινότητα;
Σε αυτό το σημείο, χρειάζεται να κάνουμε μια ανασκόπηση σε γεγονότα μιας περιόδου που ξεπερνά εκείνη της κοινοβουλευτικής παρουσίας της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό διότι η ΧΑ, με τα ρατσιστικά πογκρόμ των Ταγμάτων Ασφαλείας της, στην πραγματικότητα έσπασε άθελά της ένα «ταμπού», ενώ παράλληλα συσπείρωσε την εν λόγω κοινότητα κυρίως με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για την ψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Και έτσι έκανε φανερό, ακόμη και στους πιο δύσπιστους, ότι ο ρατσισμός και η φασιστική απειλή αφορά και την LGBTQI+ κοινότητα, όπως και πολλές άλλες περιθωριοποιημένες κοινότητες πέρα από τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τα παιδιά τους, που ακόμη στερούνται της ελληνικής ιθαγένειας. Όλες αυτές οι κοινότητες, μεταξύ των οποίων φυσικά και τα LGBTQI+ άτομα, θα ήταν σκόπιμο να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη αναμεταξύ τους, δίνοντας ένα δυναμικό «παρών» στις δημόσιες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας με αφορμή τη δίκη της Χρυσής Αυγής, διεκδικώντας την ορατότητα στην κοινωνία και το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, αλλά και προβάλλοντας συνολικά, με αυτή την ιστορική ευκαιρία, το όποιο πλαίσιο των θεσμικών κι εν γένει κοινωνικών τους αιτημάτων.
Όσον αφορά ειδικότερα την LGBTQI+ κοινότητα, αλλά και συνολικά το αλληλέγγυο κομμάτι στην κοινωνία, και μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται και να είναι αριστερή, ζητούμενο είναι να προχωρήσουμε μπροστά, ίσως και πολύ μπροστά, για να ξεφύγουμε από το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», όπως εννοούν τις αξίες αυτές οι απανταχού ακροδεξιοί και οι υποστηρικτές τους, από κάθε ανάλογο «φάντασμα» που επισκιάζει την όποια προοπτική για πραγματική πρόοδο, που παρακωλύει την εξέλιξη. Ο φασισμός, όπως λέει και το τραγούδι, δεν έρχεται από το μέλλον και δηλητηριάζει, αλλά και πάντοτε, παραδοσιακά δηλητηρίαζε κάθε προσπάθεια για ελεύθερη έκφραση ακόμη και στην τέχνη και φυσικά στην επίσημη, θεσμοθετημένη εκπαίδευση, κυρίως πάνω στα θέματα των διαφυλικών σχέσεων και των έμφυλων στερεοτύπων και διακρίσεων, του έρωτα, της σεξουαλικότητας αλλά και της ταυτότητας και έκφρασης του κοινωνικού φύλου.
Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε, με συγκεκριμένες αναφορές σε σημαντικά γεγονότα της τελευταίας περιόδου, όσον αφορά στην καταστολή της ελεύθερης έκφρασης αναφορικά με τα ανωτέρω θέματα, να δούμε με ποιον τρόπο λειτούργησε και λειτουργεί αυτός ο φασισμός, είτε εμμέσως, μέσω του πάλαι ποτέ κραταιού «ταμπού» και της λογοκρισίας, είτε άμεσα και απροκάλυπτα, μέσω της θανατοπολιτικής και της τυφλής βίας της Χρυσής Αυγής.
Στο σχολείο: με αφορμή ένα περιστατικό στην Ικαρία
Όσον αφορά στην παιδαγωγική ελευθερία στην επίσημη, θεσμοθετημένη εκπαίδευση, δηλαδή το σχολείο, καθόλου τυχαίο δεν είναι το σχετικά πρόσφατο περιστατικό που καταγγέλθηκε από την ΕΛΜΕ Ικαρίας-Φούρνων στις 20 Δεκεμβρίου 2014. Αφορούσε την άρνηση της αρμόδιας σχολικής συμβούλου να παραλάβει πρόταση ορισμού θέματος ερευνητικής εργασίας στο Γενικό Λύκειο, σχετικού με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των εφήβων, από αναπληρώτρια φιλόλογο που ανέφερε στο σωματείο το γεγονός. Η απάντηση της συγκεκριμένης σχολικής συμβούλου, που δημοσιεύτηκε στον τοπικό Τύπο (πέραν του αν πραγματικά την κάλυψε ως προς το τυπικό μέρος, καθώς η σεξουαλικότητα και κατ’ επέκταση η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ιδιαίτερα στο σχολείο είναι ένα θέμα διεπιστημονικό και κατ’ ουσίαν πολιτικό, που ξεφεύγει κατά πολύ από τα στενά όρια του επιστημονικού πεδίου της βιολογίας), κατέδειξε την αμηχανία της, αφού απέφυγε να πάρει ξεκάθαρα θέση. Το περιστατικό όμως ανέδειξε την κεφαλαιώδους σημασίας έλλειψη ανάλογων προγραμμάτων, ήδη από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, που οφείλεται στο μεγάλο «ταμπού» που υπάρχει στην κοινωνία ως προς τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των μαθητών τόσο στο σχολείο, όσο και στην οικογένεια, κυρίως λόγω της επιρροής της Εκκλησίας σε πολιτικό επίπεδο και του «κόστους» που θα είχε μια τέτοια απόφαση. Επίσης, ανέδειξε την πολύ στενή οπτική (ως προς το τι και κυρίως πώς και με ποιο στόχο θα μπορούσε να υπάρχει τελικά στο σχολείο ένα σχετικό μάθημα), που διαθέτουν όχι μόνο η πλειονότητα των εκπαιδευτικών, αλλά κι εν ενεργεία στελέχη της εκπαίδευσης που πόρρω απέχουν από το να κατανοούν τις τελευταίες εξελίξεις και τα σημερινά προτάγματα ακόμη και στις επιστήμες της αγωγής, όπως διδάσκονται στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.
Ένας διπλός στιγματισμός
Με τον τρόπο αυτό, επικρατεί η λογική της «σιωπής» ή η κινδυνολογία, με σποραδικές αναφορές στα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και τις ομάδες υψηλού κινδύνου, γεγονός που ενισχύει όχι μόνο την τάση μεγάλης μερίδας των μαθητών προς την ομοφοβία και την τρανσφοβία, αλλά και τη στοχοποίηση στο σχολείο των μαθητών που απέχουν από τα ετεροκανονικά πρότυπα, στο πλαίσιο της ενδοσχολικής βίας. Παράλληλα, τα ίδια τα άτομα που είναι ή θεωρείται ότι ανήκουν στην LGBTQI+ κοινότητα ενδέχεται να αποφεύγουν την «ορατότητά» τους, κάτι το οποίο είναι ιδιαιτέρως καταπιεστικό, ή να ενστερνίζονται μειωτικές απόψεις για την ομοφυλοφιλία, την αμφιφυλοφιλία και την τρανς κατάσταση, ασχέτως αν ανήκουν και τα ίδια στην κοινότητα αυτή. Ο διπλός αυτός στιγματισμός, ενδοψυχικός αλλά και κοινωνικός, στο πλαίσιο της σχολικής κοινότητας, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι από το επίσημο σχολικό πρόγραμμα απουσιάζει ένα διδακτικό αντικείμενο με σαφώς υποστηρικτικό περιεχόμενο, είναι το καλύτερο έδαφος προκειμένου να πέσει και να ευδοκιμήσει ο «δηλητηριώδης» σπόρος του κοινωνικού ρατσισμού, ο οποίος παρασιτούσε για δεκαετίες σε βάρος της δημοκρατίας μας. Ό ίδιος σπόρος, με τις κατάλληλες προϋποθέσεις της «κρίσης» και την ακροδεξιά προπαγάνδα, οδήγησε στη γιγάντωση της φασιστικής απειλής, αλλά και στην ιδιαίτερη ευκολία με την οποία εκφράζεται γενικότερα ο σεξισμός, χωρίς καν να γίνονται αντιληπτές οι ακροδεξιές συνδηλώσεις και συμπαραδηλώσεις του.
Στον χώρο της τέχνης
Πέραν όμως της εκπαίδευσης, η πρόσφατη εμπειρία κατέδειξε πώς σε περιόδους κρίσης και εκφασισμού της κοινωνίας ακόμη και ο προνομιούχος χώρος της τέχνης με αποδέκτη το ενήλικο κοινό, ο πιο ελευθεριακός ίσως ως προς την χωρίς «ταμπού» έκφραση ακόμη και αναφορικά με τα εν λόγω θέματα, δεν αποτελεί έναν ασφαλή χώρο, ούτε συνεπάγεται την προστασία του καλλιτέχνη και του κοινού του από πράξεις βίας και καταστολής. Στην Ελλάδα έχουμε μακρά παράδοση καλλιτεχνών και γενικότερα πνευματικών ανθρώπων που δεινοπάθησαν, απλώς και μόνο γιατί ορισμένα ακραία φανατικά, ακροδεξιά στοιχεία τους στοχοποίησαν επειδή δεν δέχτηκαν a priori το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια». Από τον μεγάλο Καζαντζάκη μέχρι τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, ο κατάλογος είναι μακρύς. Τα τελευταία χρόνια όμως, ίσως και λίγο προ «κρίσης», ανασύρθηκαν από το λεγόμενο «χρονοντούλαπο» οι πιο ακραία ηθικιστικές αντιλήψεις, με κύριο αποτέλεσμα την ουσιαστική λογοκρισία με προεξάρχοντα το ομοφοβικό και τρανσφοβικό, εν γένει σεξιστικό, Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, και πρώτο θύμα το ραδιοτηλεοπτικό προϊόν.
Ωστόσο, ούτε καν το δήθεν «προσβλητικό» φιλί μεταξύ δυο ανδρών επεβίωσε της παρέμβασης μελών της ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, όταν σε ελληνογαλλική παραγωγή της όπερας του Ντβόρζακ «Ρούσαλκα» το 2009, η Γαλλίδα σκηνοθέτις Μαριόν Βασερμάν θέλησε να σχολιάσει σκηνικά με αυτό τον τρόπο τον βίο του πρίγκιπα Λουδοβίκου Β΄ της Βαυαρίας. Η σκηνοθέτις τελικά μάλλον κατόρθωσε να βιώσει η ίδια την οργισμένη αντίδραση μερίδας των μουσικών της Λυρικής μας Σκηνής, που αν και καλλιτέχνες δεν επέδειξαν κανένα σεβασμό στην αναπαράσταση μιάς ερωτικής έκφρασης που απλά διέφερε από το κυρίαρχο ετεροκανονικό πρότυπο.
Η κορύφωση όμως του αντικαλλιτεχνικού μένους της Ακροδεξιάς, σε συμπόρευση με τους πιο ακραίους και σκοτεινούς παραεκκλησιαστικούς κύκλους, ήρθε το έτος 2012, με τα πρωτοφανή επεισόδεια στο Θέατρο Χυτήριο, ενόψει της παράστασης του έργου «Corpus Cristi» του Τέρενς Μακ Νάλι, σε σκηνοθεσία Λαέρτη Βασιλείου. Η παράσταση αυτή συζητήθηκε έντονα, διχάζοντας την ελληνική κοινωνία, με προηγούμενο, ίσως, τα «Ευαγγελικά» και τα «Ορεστειακά» των αρχών του 20ού αιώνα – τηρουμένων των αναλογιών, πάντα: παρά το πολιτιστικό κι εν γένει πνευματικό ενδιαφέρον τους αναδείχτηκαν ιστορικά ως ύψιστης σημασίας πολιτικά γεγονότα και κατέδειξαν πώς μπορεί, και σε αυτό τον τομέα, οι μάζες να χειραγωγηθούν ώστε να οδηγηθούν στην πιο ωμή και τυφλή βία.
Στο χώρο των οπτικοακουστικών τεχνών, πολλά χρόνια νωρίτερα, το 2007, πρωτοφανές περιστατικό λογοκρισίας με την επέμβαση αστυνομικών οργάνων σημειώθηκε στην εμπορική φουάρ της Αθήνας, «Art Athina». Η ετήσια αυτή διοργάνωση συγκεντρώνει συμμετοχές με εκθέσεις από γκαλερί ή ομάδες εικαστικών κυρίως καλλιτεχνών, καθώς και ένα ευρύ κοινό από τεχνοκριτικούς, θεωρητικούς της τέχνης και φιλότεχνους επισκέπτες. Μια από τις εκθέσεις αυτές, «I sigxroni elliniki skini», πραγματοποιήθηκε το 2007 στο χώρο υπόγειας στάθμευσης της Helexpo στο Μαρούσι, με επιμέλεια της Νάντιας Αργυροπούλου και δημιουργίες της τρέχουσας εικαστικής παραγωγής από 46 Έλληνες καλλιτέχνες. Η Εύα Στεφανή, καταξιωμένη κινηματογραφίστρια και μέλος ΔΕΠ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, εξέθετε video όπου διακρινόταν αμυδρά μέσα από μια κλειδαρότρυπα το αιδοίο μιάς γυναίκας, ενώ παράλληλα ακούγονταν τα πρώτα μέτρα από τον εθνικό ύμνο. Παρόλο που το έργο αυτό ήταν κάτω από μια κυλιόμενη σκάλα, ενώ υπήρχε ένδειξη ότι το έργο ήταν «ακατάλληλο για άτομα κάτω των 18 ετών», αυτό δεν εμπόδισε την αστυνομία, βάσει ανώνυμης καταγγελίας, όχι μόνο να κατάσχει το έργο, αλλά και να προχωρήσει σε συλλήψεις, κρατήσεις στην Ασφάλεια, καθώς και σε δίκη με την κατηγορία της παράβασης του νόμου περί «ασέμνων». Παρά τις πολλές αντιδράσεις που προκάλεσε αυτή η βίαιη αντικαλλιτεχνική πράξη, ωστόσο δεν ήταν λίγοι όσοι δικαιολόγησαν τη στάση της αστυνομίας και της δικαιοσύνης ακόμη και δημόσια, π.χ. στο διάλογο που επακολούθησε στα ΜΜΕ, και κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσε ένα εξαιρετικά δυσοίωνο προμήνυμα για αυτό που τελικά επακολούθησε.
Μια πρόσφατη υπόθεση: η λογοκρισία της έκθεσης της Πάολας Ρεβενιώτη στην Κύπρο
Κλείνοντας, θα θέλαμε να αφιερώσουμε λίγα λόγια σε μια πολύ πρόσφατη υπόθεση. Πρόκειται για ένα περιστατικό καταστολής της καλλιτεχνικής ελευθερίας που έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την LGBTQI+ κοινότητα στην Ελλάδα σήμερα και την κοινωνική της θέση, εν τέλει την αναγκαιότητα της συμμετοχής της στον αντιφασιστικό αγώνα, με αιχμή του δόρατος τις συγκεντρώσεις για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, παρά το γεγονός πως συνέβη στην Κύπρο. Συγκεκριμένα, αυτή τη φορά θύμα της βίας της λογοκρισίας ήταν η γνωστή τρανς καλλιτέχνις και ακτιβίστρια, Πάολα Ρεβενιώτη, όταν η αστυνομία της Κύπρου προχώρησε σε έφοδο, μετά τις καταγγελίες ότι μεταξύ των έργων στην έκθεσή της με τίτλο «Διόρθωση» στη Δημοτική Αγορά Λευκωσίας υπήρχαν φωτογραφίες γυμνών ανδρών, οι οποίες και κατασχέθηκαν.
Ειρωνεία της τύχης πως την έκθεση αυτή, που εγκαινιάστηκε τον περασμένο Νοέμβριο με σκοπό να διαρκέσει λίγες μέρες, διοργάνωσε η Accept-ΛΟΑΤ Κύπρου, με την άδεια του Δήμου Λευκωσίας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας ημέρας μνήμης τρανς θυμάτων βίας. Ας σημειωθεί ότι στην υπόθεση παρενέβη η Επίτροπος Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, που σημείωσε στο πόρισμά της για την υπόθεση πως «η αποκαθήλωση των έργων ήταν μια πράξη αχρείαστη, δυσανάλογα δραστική και κατασταλτική».
Παρά το γεγονός πως οι φωτογραφίες ήταν καλυμμένες κατά τις ώρες λειτουργίας της αγοράς, φαίνεται πως, αντίθετα από ό,τι υποστήριξε η Επίτροπος, οι καταγγέλλοντες προσβλήθηκαν και από αυτό το «πέπλο». Εκκινώντας όχι απλώς από ένα «ταμπού» αλλά από τη διάθεση της επιβολής, αναγνώρισαν την πολιτική σημασία της έκθεσης, με αποτέλεσμα να προβούν στην καταγγελία ακριβώς γιατί ήθελαν την καταστολή. Δεν είναι τυχαίο πως το πιο πρόσφατο ντοκυμανταίρ της Πάολας και της ομάδας της αφορά τα «Καλιαρντά», τη μυστική «γλώσσα» των ομοφυλόφιλων ανδρών που άνθησε επί δεκαετίες αλλά άρχισε να φθίνει όταν, με τη μεταπολίτευση, εξέλιπαν οι λόγοι που άλλοτε την καθιστούσαν αναγκαία. Σε μια εποχή που έχει αναβιώσει όμως ο φόβος, ίσως ακόμη και η ανάγκη όλων των ανθρώπων που ανήκουν στην LGBTQI+ κοινότητα να βρουν ένα νέο τρόπο, ώστε να μην είναι εκτεθειμένοι στον κίνδυνο όταν είναι κατά μόνας σε μη φιλικούς δημόσιους χώρους, η καλύτερη απάντηση είναι η συλλογική δράση και η κινητοποίηση, η διεκδίκηση της ορατότητας αλλά και η δυναμική παρουσία σε όλες τις αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές δράσεις. Κανείς δεν χρειάζεται να φοβάται εάν δεν είναι μόνος!
Η δίκη της Χρυσής Αυγής: μια ευκαιρία
Οι κάθε είδους νομικές ενέργειες, όπως τα υπομνήματα διαμαρτυρίας προς την πολιτική ηγεσία των Υπουργείων και τους διάφορους δημόσιους φορείς, οι αναφορές προς τις Ανεξάρτητες Αρχές κλπ. δεν είναι αυτοσκοπός· όπως δεν είναι αυτοσκοπός ούτε η διεξαγωγή της δίκης της Χρυσής Αυγής. Η δίκη αυτή, αποτέλεσμα της συντονισμένης προσπάθειας του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος των τελευταίων ετών και όσων από εμάς συμπορεύτηκαν, είναι ένα από τα μέσα με τα οποία επιχειρείται και διά της νομικής οδού να εμποδιστεί η επέλαση της φασιστικής απειλής στην Ελλάδα.
Παράλληλα όμως, είναι η μεγάλη μας ευκαιρία, ώστε να είμαστε ως πολίτες και γενικά κάτοικοι αυτής της χώρας συνολικά εκεί, για να στηρίξουμε την προσπάθεια, δίνοντας το στίγμα του αντιναζιστικού φρονήματός μας αλλά και το μήνυμα ότι πλέον η πολιτική έκφραση του μίσους δεν θα είναι ανεκτή. Ας αποτελέσει αυτή η δημόσια έκφραση την απαρχή ενός νέου, ευρύτερου αγώνα, σε όλα τα επίπεδα, ώστε στη θέση του μίσους να ανθίσει η αγάπη, στη θέση του ρατσισμού αλλά και ειδικότερα του σεξισμού, να ανθίσει η αλληλεγγύη και ο αλληλοσεβασμός.
Ο Σπύρος Πετρίτης είναι θεατρολόγος.
https://enthemata.wordpress.com/2015/04/19/spetr/
Με λύπη κοιτάμε σήμερα τα πρωτοσέλιδα των μεγάλων κυριακάτικων εφημερίδων και διαπιστώνουμε την αδιαφορία των Μέσων Ενημέρωσης για την μεγαλύτερη και σημαντικοτερη δίκη της τελευταίας δεκαετίας. Λύπη γι' αυτούς και συνειδητοποίηση για την ευθύνη που αναλαμβάνoυμε ως GDWatch
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.