Είναι δύσκολο και άβολο να μπαίνεις στην διαδικασία να βάζεις ταμπέλες στους ανθρώπους. Να ψάχνεις να ορίσεις τα κριτήρια που κάνουν αυτόν σημαντικό στον τομέα του, ενώ κάποιος άλλος μένει αναπόφεκτα στα παρασκήνια.
Συχνά-πυκνά έχεις την εντύπωση ότι κάνεις μισή δουλειά αφήνοντας, ίσως, κάποιον στα αζήτητα, που μπορεί όταν αργότερα το συνειδητοποιήσεις, να σού'ρθει να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, απορώντας «πώς είναι δυνατόν να τον/την ξέχασα;».
Άσε που, εκ πρώτης όψεως, κάτι τέτοιες λίστες απαρτίζονται από γνωστά (συνήθως) και μάλλον βαρετά άτομα (συνήθως), με τα οποία ποτέ σου δεν θα ήθελες να αποκτήσεις κανένα νταραβέρι.
Εμείς αφήσαμε στην άκρη κάποιες διάσημες, γυαλιστερές παρουσίες και διαλέξαμε γυναίκες, οι οποίες είναι cool, δυναμικές και μαχητικές. Γυναίκες, τις οποίες θαυμάζουμε και εκτιμούμε για την δράση, το κουράγιο και την ψυχική δύναμη που εξακολουθούν να διαθέτουν σε πείσμα των καιρών. Γυναίκες, με τις οποίες σίγουρα θα θέλαμε να περάσουμε πολλά-πολλά απογεύματα, πίνοντας καφέ και απολαμβάνοντας την ουσιαστική ακτινοβολία τους.
ΑΛΙΚΗ ΜΕΪΜΑΡΙΔΟΥ, Ψυχολόγος & Εθελόντρια των ΓΧΣ
H φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση των ΓΧΣ.
Η Αλίκη Μεϊμαρίδου, είναι 33 χρόνων, ψυχολόγος και εθελόντρια στην μη-κυβερνητική οργάνωση «Γιατροι Χωρίς Σύνορα». Η Αλίκη, την χρονιά που πέρασε, εργάστηκε εθελοντικά στα κέντρα κράτησης μεταναστών στον Έβρο, καταγράφοντας τις σοβαρές επιπτώσεις όχι μόνο στη σωματική, αλλά και στη ψυχική υγεία των ανθρώπων που κρατούνται υπό άθλιες συνθήκες. «Η Αλίκη είναι μια πολύ δυναμική και μαχητική γυναίκα», επισημαίνουν συνάδελφοί της στους ΓΧΣ, «και έχει συμμετάσχει εθελοντικά στις αποστολές μας στη Συρία, την Υεμένη και την Αίγυπτο».
Ακολουθεί απόσπασμα από πρόσφατο κείμενο της Αλίκης, για τις επιπτώσεις της κράτησης στον ψυχισμό των μεταναστών, βασισμένο στην εμπειρία της στα κέντρα κράτησης.
Ακολουθήστε το VICE στην καινούρια μας σελίδα στο Facebook.
«Το πρώτο που παρατήρησα όταν μπήκα για πρώτη φορά σε κέντρο κράτησης, ήταν η «ατμόσφαιρα» της φυλακής. Μεγάλα κλουβιά, όπου άνθρωποι στοιβάζονταν κλειδωμένοι όπως-όπως, και μια αποφορά που έφτανε στα ρουθούνια σου πολύ πριν την είσοδο. Οι συνθήκες κράτησης ήταν εντυπωσιακά άσχημες και ελλιπείς. Αυτό δεν αφορά μόνο στην υγιεινή, [...] αλλά και στον ψυχισμό των ανθρώπων που κρατούνταν εκεί: η περιορισμένη πρόσβαση σε εξωτερικούς χώρους [...] η απαγόρευση της επικοινωνίας με τους έξω [...] η απουσία ιδιωτικού χώρου [...] είχαν σοβαρές επιπτώσεις στον ψυχισμό των κρατουμένων. [Παρατήρησα] ότι τους βασάνιζε έντονα μια αίσθηση αδικίας, γιατί δηλαδή βρίσκονταν σε τέτοια συνθήκη, ενώ δεν είχαν διαπράξει κάποιο έγκλημα.[...]
Μια μέρα, με ειδοποίησαν κάποιοι μετανάστες, ότι ένας ανήλικος στο κελί τους, είχε να κοιμηθεί 3 μέρες και ανησυχούσαν για εκείνον. Όταν τον είδα, τα μάτια του ήταν κόκκινα σαν το αίμα, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί ώστε να συζητήσουμε και έχανε επαφή με το περιβάλλον. Έτσι, ενώ μιλούσαμε, το βλέμμα του χανόταν στο κενό για λίγο... μετά από λίγο επανερχόταν, χωρίς όμως καμία ανάμνηση της παρουσίας μου ή του ότι μιλούσε μαζί μου. Ήταν ακριβώς η απόγνωση, που σε συνδυασμό με την εξάντληση, προκαλούσε συμπτώματα κατάθλιψης, άγχους και ψυχοσωματικά προβλήματα.
Δεν θα ξεχάσω όμως και το θάρρος και τη δύναμη των ανθρώπων που γνώρισα εκεί και το πώς προσπαθούσαν να διατηρήσουν την ανθρωπιά και την αισιοδοξία τους μέσα σε συνθήκες κατεξοχήν απάνθρωπες και απελπιστικές... που φύτευαν ντοματιές σε κεσεδάκια για να έχει λίγο πράσινο η ζωή του στο κελί τους... που οργάνωναν ομάδες εκμάθησης αγγλικών, ειδικά για τους ανηλίκους, που ανησυχούσαν γιατί έχαναν καιρό από τα χρόνια που θα έπρεπε να μαθαίνουν και να εκπαιδεύονται... που ενθουσιάζονταν με ένα βιβλίο, γιατί είχε περάσει καιρός από τότε που είχαν πιάσει ένα στα χέρια τους ή με μια ταπεινή μπάλα ποδοσφαίρου, γιατί τους έδινε την δυνατότητα στον λίγο χρόνο του προαυλισμού, να διασκεδάζουν όλοι μαζί σαν ομάδα.. και πολλά άλλα που εμείς θεωρούμε δεδομένα ή μικρές και ασήμαντες λεπτομέρειες αλλά που για τους ανθρώπους αυτούς αποκτούν τεράστια σημασία».
ΝΤΟΑ ΑΛ ΖΑΜΕΛ, πρόσφυγας από τη Συρία
Screenshot via YouTube
Στη Μεσόγειο, μόνο το 2014, σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι. Η Ντοά Αλ Ζαμέλ, κατάγεται από τη Συρία και αποτόλμησε το επικίνδυνο ταξίδι μαζί με τον αρραβωνιαστικό της, το Σεπτέμβριο που μας πέρασε. Η βάρκα στην οποία βρίσκονταν όμως, ναύαγισε στα ανοιχτά της Μάλτας, όταν την εμβόλισαν διακινητές με το σκάφος τους. Περίπου 500 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο τραγικό ναυάγιο -συμπεριλαμβανόμενου και του αρραβωνιαστικού της Ντοά- , η Ντοά όμως, παρέμεινε στην θάλασσα για τρεις ημέρες, αγκαλιά με ένα 17 μηνών κοριτσάκι και διεσώθη από τις ελληνικές αρχές. Τον Δεκέμβριο του 2014, η Ντοά βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών «για την αυτοθυσία της» .
Έξι μήνες μετά, κανείς δεν ασχολείται με τη Ντοά.
Ο Καμπάρα Ασράφ, Πρόεδρος της Αιγυπτιακής Κοινότητας Χανίων, μου εξηγεί ότι όταν η Ντοά διεσώθη, μεταφέρθηκε στην Κρήτη, όπου, επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα να φιλοξενηθεί σε κάποια δομή, πρότεινε ο ίδιος να την φιλοξενήσει προσωρινά στο σπίτι του. «Κολυμπούσε για ημέρες ανάμεσα σε πτώματα. Αυτό προφανώς άφησε το στίγμα του στη Ντοά. Όμως, ημέρα με την ημέρα καλυτερεύει». Ο Ασράφ μου λέει ότι η Ντοά επιθυμεί να ταξιδέψει στη Σουηδία και να ζητήσει εκεί άσυλο και στη συνέχεια να προσπαθήσει να επανασυνδεθεί με την οικογένειά της, η οποία βρίσκεται στην Αίγυπτο.
Το αίτημα της για χορήγηση laissez-passer ταξιδιωτικού εγγράφου, προς το παρόν, και παρά τις υποσχέσεις, δεν έχει εισακουστεί. «Η πολιτεία υποσχέθηκε ότι θα δώσει ελληνική ιθαγένεια κατ' εξαίρεση στην Ντοά, για τη γενναιότητά της. Αν γινόταν αυτό, η Ντοά δεν θα πήγαινε στη Σουηδία. Όμως, δεν έχει συμβεί απολύτως τίποτε. Η Ντοά είναι στον αέρα». Μέχρι σήμερα φιλοξενείται στα Χανιά, όπου μένει στο σπίτι σου Ασράφ, μαζί με τα τέσσερά παιδιά και την γυναίκα του. «Η Ντοά είναι πολύ γενναία. Αλλά, είναι μικρή, είναι μόνη και μακριά από τους γονείς της. Πρέπει να της δοθεί η ελληνική ιθαγένεια, για να μπορέσει να ξαναβρεθεί με την οικογένειά της και να φτιάξει τη ζωή της», μου λέει.
Η Ντοά είναι μια ζωντανή υπενθύμιση ότι, τη στιγμή που η Ευρώπη ταμπουρώνει τα σύνορά της, ολοένα και περισσότεροι μετανάστες και πρόσφυγες αναγκάζονται να ακολουθούν επικίνδυνα θαλασσινά 'περάσματα΄ προκειμένου να πατήσουν το πόδι τους στην Ευρώπη. Ας ελπίσουμε ότι η πολιτεία δεν θα θυμάται τον ηρωισμό της Ντοά, μόνο όταν είναι επίκαιρος.
ΗΛΕΚΤΡΑ ΛΙΔΑ ΚΟΥΤΡΑ, Μαχόμενη Δικηγόρος
H φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της Ηλέκτρας Λίδας Κούτρα.
Η χρονιά που πέρασε, ήταν μια σημαντική χρονιά για τις διεκδικήσεις σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα και την ορατότητα της ΛΟΑΤΙ κοινότητας. Μία από τις γυναίκες που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό, είναι η Ηλέκτρα Λίδα Κούτρα. Έχει βοηθήσει έμπρακτα αναλαμβάνοντας υποθέσεις ΛΟΑΤΙ ατόμων που στοχοποιήθηκαν για την ταυτότητα του φύλου τους ή για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, όπως και υποθέσεις ατόμων που υπέστησαν ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις. Εκτός από την παροχή νομικής εκπροσώπησης, η Ηλέκτρα Λίδα Κούτρα, βοήθησε τις διεκδικήσεις της LGBT κοινότητας και σε επίπεδο lobbying, προκειμένου να βοηθήσει ομόφυλα ζευγάρια που είδαν την απόφαση στην υπόθεση Βαλλιανάτος κατά Ελλάδας, να μην εφαρμόζεται από την ελληνική κυβέρνηση, για να προσφύγουν και πάλι στο ΕΔΔΑ.Υπήρξε ιδρυτικό μέλος των «Οικογενειών Ουράνιο Τόξο» και προετοίμασε το καταστατικό τους.
Ζήτησα στην Ηλέκτρα να μου μιλήσει για την δράση της σε ό,τι αφορά τα ΛΟΑΤ θέματα, αλλά και για το τι μένει ακόμα να γίνει.
«Ένα χρόνο και, μετά την απόφαση της ολομέλειας του ΕΔΔΑ, εξακολουθούμε να είμαστε η μόνη χώρα που θέσπισε το σύμφωνο συμβίωσης μόνο για τα στρέητ άτομα. Έτσι, οι στρέητ άνθρωποι έχουν πλέον 3 τρόπους να κατοχυρώνουν νομικά τη συμβίωσή τους, ενώ οι ΛΟΑΤ κανέναν. Δεν νομίζω ότι ακούγεται και πολύ ισότιμο, αυτό. Το σύμφωνο συμβίωσης είναι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει και μάλιστα έπρεπε να είχε γίνει ήδη από «χθες». Δεν υπάρχει πλέον καμμία δικαιολογία.
Αυτό που μένει ακάλυπτο, δυστυχώς, ακόμα και από τη νέα κυβέρνηση που δείχνει φιλικότερη απέναντι στην ΛΟΑΤ κοινότητα, είναι η παιδοθεσία και η κατάλληλη προστασία των παιδιών και του μη βιολογικού γονέα στις ομογονεϊκές οικογένειες. Δημιουργούνται δράματα και συντριπτικές, βαθιές αδικίες όσο δεν αναγνωρίζονται αυτές οι οικογένειες. Τα παιδιά περιθωριοποιούνται και ο μη βιολογικός γονέας, το πρόσωπο που τα μεγαλώνει με αγάπη επί χρόνια, παραμένει «ο κανένας» σε κάθε δημόσια έκφανση της ζωής τους: σχολείο, νοσοκομείο κλπ.
Για να μην αναφερθούμε στο τι συμβαίνει αν τυχόν το ζευγάρι αποφασίσει να χωρίσει. Ο μη βιολογικός γονέας τρώει μια κλωτσιά στο υπερπέραν και κινδυνεύει να μην μπορεί ούτε καν να επισκεφθεί τα παιδιά που μεγάλωσε με κατάθεση ψυχής και θυσίες.
Οι οικογένειες αυτές δεν ζητούν την άδειά μας για να υπάρξουν. Είναι εκεί, υπάρχουν, λειτουργούν, θέλουμε δε θέλουμε. Ζητούν όμως τον σεβασμό της κοινωνίας και τη μη δυσανάλογη επέμβαση της πολιτείας στη σφαίρα τους. Εκεί υπάρχει πολλή, μα πολλή δουλειά να γίνει ακόμα, τόσο σε νομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο».
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΟΚΟΝΗ, θύμα βίαιης επίθεσης με κίνητρο το μίσος
Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της Διεθνούς Αμνηστίας.
Σε μία εποχή όπου οι γυναίκες δεν μιλούν για την κακοποίηση, μία γυναίκα Ρομά, θύμα εγκλήματος μίσους, διεκδικεί δικαιοσύνη, ζητώντας από την ελληνική κοινωνία να σταθεί μαζί της ενάντια στο μίσος.
Η Παρασκευή Κοκόνη -όπως είχαμε αναφέρει σε παλιότερο άρθρο του VICE- είναι γυναίκα Ρομά που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αιτωλικό. Στις 13 Οκτωβρίου του 2012, δέχθηκε επίθεση από μια 7μελή ομάδα ανδρών στην κεντρική πλατεία του Αιτωλικού και ένα χρόνο αργότερα, κατηγόρησε τρεις άνδρες -εκείνους που μπόρεσε να αναγνωρίσει- για πρόκληση σοβαρής σωματικής βλάβης.
Η δίκη της Παρασκευής έγινε φέτος το Νοέμβριο στο Μεσολλόγι. Οι τρεις κατηγορούμενοι, ο Ιωάννης Καραδήμας, ο Σωτήρης Καρβέλης και ο Παναγιώτης Σταμούλης, οι οποίοι σύμφωνα με μαρτυρίες φέρονται να έχουν στενούς δεσμούς με την τοπική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, καταδικάστηκαν σε 8 μήνες φυλάκισης με αναστολή. Όπως είχε δηλώσει τότε ο Παναγιώτης Δημητράς, ο δικηγόρος που ανέλαβε τη νομική εκπροσώπηση της πολιτικής αγωγής της Παρασκευής από το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, η νίκη της Παρασκευής «είναι ιστορική», καθώς «πρώτη φορά καταδικάζονται μέλη της Χρυσής Αυγής για επίθεση σε Ρομά, και μάλιστα από επαρχιακό δικαστήριο».
Στις 6 Μαρτίου 2015, η Παρασκευή παρέδωσε στον έλληνα Υπουργό Δικαιοσύνης 82.234 υπογραφές και δράσεις που έλαβε από ακτιβίστριες και ακτιβιστές της Διεθνούς Αμνηστίας από 111 χώρες. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, ο Υπουργός Δικαιοσύνης επεσήμανε ότι η αντιρατσιστική νομοθεσία επιδέχεται βελτιώσεων, όπως με την προσθήκη των χαρακτηριστικών ως προς τη στοχοποίηση του θύματος, ως μέτρο ενίσχυσης των σχετικών διατάξεων του Ποινικού Κώδικα.
ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΑΠΑ και ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ,εφέτες ανακρίτριες που ανέλαβαν την υπόθεση της Χρυσής Αυγής
Photo via Flickr/Brian Turner
Η απόφαση του Συμβούλιο Εφετών, με πλειοψηφία 2 προς 1, με την οποία στοιχειοθετήθηκε η κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης για την Χρυσή Αυγή ήταν μια ανάσα καθαρού αέρα. Λίγο αργότερα μάθαμε ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής πρόκειται να ξεκινήσει αμέσως μετά το Πάσχα. Ωστόσο, προχθές κάπως χαλαστήκαμε, όταν μάθαμε ότι υπάρχει πιθανότητα η δίκη να καθυστερήσει, «λόγω υποστελέχωσης της Δικαιοσύνης», όταν την ίδια ώρα οι βουλευτές της μπορεί να αποφυλακιστούν, «λόγω της παρέλευσης του 18μηνου της προσωρινής κράτησης».
Παρόλαυτά, τίποτε δεν θα είχε κατορθωθεί, χωρίς την αφοσίωση και το κουράγιο των εφετών ανακριτριών Ιωάννας Κλάπα και Μαρίας Δημητροπούλου. Οι δύο γυναίκες, όπως ανέφερε δημοσίευμα του Guardian πριν περίπου ένα χρόνο «τεμάχισαν τη Χρυσή Αυγή με την ακρίβεια χειρούργου, [εξετάζοντας] σχολαστικά τα σκοτεινά βάθη της πιο βίαιης πολιτικής δύναμης της Ευρώπης» και αντιμετώπισαν ενεργά το θέμα, όταν οι περισσότεροι καθόντουσαν με τα χέρια σταυρωμένα.
«Οι δύο ανακρίτριες εξέτασαν μάρτυρες, συνέλεξαν αρχεία από υπολογιστές μελών της Χρυσής Αυγής, καθώς και χιλιάδες έγγραφα, ομιλίες, βίντεο, μπλογκς και φωτογραφίες και συνέταξαν έναν φάκελο 15.000 σελίδων, στις οποίες περιγράφεται γιατί η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση... μέχρι τότε σχεδόν κανείς δεν είχε αντιμετωπίσει τις βίαιες τακτικές τους και την κακουργηματική συμπεριφορά τους[...]», επισημαίνει, τονίζοντας ότι: «Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν ξέρει τι σκέφτονται διότι οι δικαστικοί για τα τελευταία 30 χρόνια, έχοντας χειριστεί μερικούς από τους πιο σκληρούς εγκληματίες της Ελλάδας, δεν επιτρέπεται να κάνουν δηλώσεις».
«Υπό το βάρος της έρευνάς τους η Χρυσή Αυγή άρχισε να σπάει», γράφει η συντάκτης του Guardian Helena Smith. «Αυτές οι γυναίκες είναι γνωστές για το θάρρος τους, την ανεξαρτησία και την αμεροληψία τους. Για ένα κόμμα τόσο αρρενωπό και μιλιταριστικό, είναι ειρωνεία ότι δύο γυναίκες έπαιξαν αυτό το ρόλο», κλείνει ο Guardian.
Εμείς δεν πιστεύουμε ότι είναι ειρωνεία, απλώς πιστεύουμε, ότι οι γυναίκες το κάνουν εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.